Toen we Jos pas hadden stond ik te popelen om naar de hondenschool te trekken. Optioneel omdat ze non-stop een ongeleid projectiel was. Ik had de eerste maand na haar komst vakantie gepland. Enfin. ’t Is te zeggen: ik had alle shoots on hold gezet en deed enkel sporadisch wat grafisch en illustratief werk zodat ik van thuis uit kon werken.
(Mag ik dit moederschapsverlof noemen?)
Het ‘verlof’ was dus sowieso eigenlijk geen verlof. In die periode hadden we even maar één auto en het was putje winter. Na de slapeloze nachten (insert: jankende Jos vanuit de bench. URENLANG.) stonden we dagelijks op om 7 uur. Kantlijn voor moest je het vergeten zijn: in de winter is dat dus nog nacht. Ik bracht Janice naar het station zodat ze kon treinen naar haar werk (samen met Jos op mijn schoot, aan het stuur, that’s right.) Nadien reed ik terug, wandelde ik tien minuten met Jos-die-eigenlijk-niet-wilde-wandelen-in-de-grote-boze-wereld-en-altijd-rechtsomkeer-wilde-maken en daarna trainde ik nadien nog eens een kwartier binnen met haar waarna ze opnieuw moest rusten.
We woonden ten tijde Jos nog maar twee weken in ons pas gerenoveerde huis dus alles was best wennen. Er stonden zelfs nog wat verhuisdozen toen Jos hier voor de eerste keer onbeholpen en met waggelende dikke poep over de drempel klauterde. Ik had gehoopt dat ik die dozen uit kon pakken tijdens dat bekende moederschapsverlof. Ik had me zelfs een puppy ingebeeld die rustig lag te slapen terwijl ik koekjes bakte en genoot van rust na maandenlange renovatie. Maar jongens, wat liep dat anders dan ik had gedacht. Wanneer ik nog maar een vinger uitstak naar een verhuisdoos gingen de ogen van Jos weer open. Na ongeveer twee weken leerde ik op de tippen van mijn tenen naar de wc sluimeren zodat ik tenminste toch al kon gaan plassen. Langzaam. Om geen lawaai te maken en haar dus niet wakker te maken. Ik ben echt geen olifant op kousen, maar van zodra mijn billen de bril raakten stond er een kwispelend bolletje golden retriever vrolijk aan mijn voeten te dartelen. En omdat ze pas wakker was dacht ze; “hé, ik plas toch gewoon lekker mee met een verliefde blik in mijn ogen. DUH.”
Die maand ‘verlof’ resulteerde dus soms in veel te lang in pyjama zitten, onuitgepakte verhuisdozen en een puppy die niet wilde wandelen. ’t Was 24 op 24 met één oog naar de puppy kijken om haar ASAP op te tillen van zodra haar dikke kont naar beneden ging om te plassen. de dagen overdag waren eenzaam. En af en toe huilde ik, gewoon omdat na de renovatie het eeuwig bezig zijn niet echt stopte. Ik was dolgelukkig wanneer wanneer ik Janice elke dag weer mocht gaan halen in het pikdonker om 7 uur ’s avonds aan het station (mét Jos op mijn schoot) om onze nieuwe puppy-aanwinst daarna uit handen te geven voor enkele uurtjes.
Klinkt cru en egocentrisch, he? Was het ook. Maar ik zag ze graag. En dat maakte alles zelfs zoveel moeilijker.
Ik was dus blij toen we naar de hondenschool trokken en ik haar manieren kon bijbrengen op correcte wijze. Janice was een brok enthousiasme vanaf de zijlijn. Maar onze eerste testles was een ramp. Niet omwille van ons, maar wel omwille van de gekozen school. Na afloop hingen we nog rond op het veld en keken we naar de andere klassen. Ik was moe, had het koud en was nat. Jos lag als kleine drommel in het natte gras totaal uitgeput te slapen. Op mijn schoenen. Toen we weer thuis waren nestelden we ons samen op de grond en ze kroop op mijn schoot. Zoals gewoonlijk. Ik was boos om het teleurstellende voorbije uur in de kou, zij was doodmoe van een uur zoveel onbegrip.
We zijn twee jaar later. Ik kan eerlijk zeggen dat ik nooit had gedacht dat ik zoveel tijd buiten zou spenderen in de herfst of winter wanneer het nat en koud was. Ik had zelfs nooit kunnen denken dat Janice en ik wandelmensen zouden worden. Of dat Jos überhaupt graag zou wandelen en niet moe zou zijn na een halfuur. Ik had ook nooit verwacht dat ze zomaar doorheen brandnetels kon wandelen zonder hysterisch te beginnen piepen, janken én manken (kleine puppy-dramaqueen). Maar hier zijn we: op wandel, urenlang, met een uitgeruste en enthousiaste hond vol energie. Wij met echte wandelschoenen en vaak al puffend en hijgend, maar we doen het wel. En ook al missen we geregeld wat pijltjes en bordjes tijdens de wandelingen en heeft Janice soms al eens last van een bijna-astma-aanval terwijl ze geen astma heeft: ’t is tof.
