Ergens tussen het beslissen van de vloer en het plaatsen van het badkamermeubel, moesten we de keuken bestellen.
Toen we pas hoorden dat we een huis hadden gekocht (want ja, daar waren we eigenlijk zelf heel verbaasd over) snelden we als twee kippen-zonder-kop richting de keukenwinkels. Want dromen was plezant en we wisten in principe nog niet wat er ons te wachten stond. (Hier doelen we meedogenloos op een totaal ander plan dan in het begin van de renovatie, een plots uitgeklopte achtergevel, een verhuisde keuken, duizend leidingen vervangen, een hoop stof en uitgeslepen muren, enzoverder. Keukenwinkels bezoeken gezien we nog niet eens wisten waar die keuken exact zou komen was dus écht niet aan de orde). Het bezoeken van de keukenwinkels was sowieso nog een uitstapje van pure luxe. Toen we er nog in geloofden dat renoveren ook fantastisch leuk kon zijn. Maar eigenlijk vond ik het uitbreken van alles misschien nog leuker dan het kiezen van keukens en de effectieve inrichting. Om de simpele reden: verstand op nul en gewoon diehard teamworken met meneer koevoet zonder duizend keuzes te hoeven maken.
We hadden ons oog laten vallen op een keuken van Kvik. Met zo’n tof eiland. Want mijn standaarden lagen na de mooie én superpraktische keuken van ons huurhuis in Hasselt héél erg hoog (en dat is zelfs een understatement). Al meer dan tien jaar droom ik van een grote keuken. Zo ééntje met veel lichtinval, een pak kasten, een eiland met veel ruimte, een verscholen dampkap en een spoelbak onder het raam. Om het afwassen aangenamer te maken, want misschien zou ik te arm zijn voor het kopen van een afwasmachine enzo. En dat leek me ook gewoon romantisch en idyllisch eigenlijk. Maar bon, dromen is een illusie. Al snel werd duidelijk dat we voor mijn droomkeuken duidelijk het foute huis hadden gekocht. (Modus ‘relativeren like a pro’ in 3, 2, 1…)
Na een gesprekje met onze architect namen we dankbaar haar voorstel aan om een glazen wand in de keuken te voorzien voor extra licht en gaf ze ons de optie ‘eiland’ in haar plan. Wij blij. Tot we onze keuken begonnen af te tapen en te tekenen op onze vloer en onze claustrofobie hoogtij vierde. We gooiden het geheel lichtelijk over een andere boeg en slaagden erin mij toch een mini-eiland te gunnen. Onze keuken bleef klein, maar we namen er dus vrede mee. Naast de keuken staat er een deur richting de berging. Gezien onze berging 20 vierkante meter is, kan mijn voorliefde voor weckbokalen daar wel hoogtij vieren en blijft de keuken overzichtelijk (win-win?)
Wat de keukenkasten betrof, wilden we enkel kasten beneden om een beetje een ruimtelijk gevoel te behouden in onze krappe keuken. En toen Janice kennis maakte met haar nieuwe beste vriend: ‘de Ikeaplanner’ ging alles eigenlijk heel vlot. Ik pleitte vooral voor schuiven gezien ik kasten altijd vol duw (horderer: check) en ik dan na een jaar beschimmelde zombie-beschuiten tegen het lijf loop ergens achterin de kast enzo. Waar we in het begin steevast gingen voor een greeploze keuken, zette onze architect ons op een dwaalspoor en zei ze dat we toch voor een keuken met greep moesten gaan wegens origineler (en mooier). Gaandeweg luisterden we en begrepen we haar advies (dat begrip kwam ook sowieso wel heel snel na dat Janice haar vinger openhaalde aan een greeploze keuken en mijn nagel afbrak bij het openen van een greeploze schuif). De komende twee weken werd Ikea bijgevolg wel onze tweede thuis. Dat mag je optioneel best letterlijk nemen gezien Janice de mensen van de keukenafdeling nu aanspreekt met hun naam gevolgd door; “hoe is’t?” en zelfs weet heeft van hun lievelingseten en late-night-snacks. Voor wie Janice nog niet kent: ze is oversociaal en maakt overal beste vrienden.
Wanneer je twijfelt om te gaan praten met de keukenpro’s van Ikea: gewoon doen. Liefst zonder afspraak gezien het dan gratis is (besparen, besparen), maar ook liefst op een zonnige dag want dan is er minder volk (niet gelogen). Wij kregen goede tips én plots extra bergruimte in onze mini-keuken op dezelfde oppervlakte, waardoor ik de Ikea-goeroe’s op een mooie dinsdagavond als tovenaars ging bekijken.
Onze keukentoestellen werden geleverd op dezelfde dag dat we internet en televisie kregen. De dag dat we ons deze keer écht voelden als luxedieren dus. Terwijl ik de vaatwas dagelijks aaide, vloekten zowel Janice als mijn papa eeuwenlang op de keuken. We hadden besloten hem zelf in elkaar te zetten gezien Janice dikke fan is van Ikeameubels en die dingen monteren, maar blijkbaar ging de keuken over het algemeen iets moeizamer wanneer de muren van je renovatiehuis niet echt recht lopen (wie had dat ooit gedacht?)
Ook hadden we ervoor gekozen om zelf alles op te meten (besparen, besparen x2) en zelf te gaan halen (anderhalf uur wachten: check). We gingen ook zelf het inductievuur en de pompbak uit ons werkblad frezen. Hierdoor verloor mijn papa optioneel weer vijf kilo zweet op een uur van de stress toen hij het boeltje probeerde te fixen. Maar de keuken staat. Niet echt zoals het zou moeten volgens de Ikea-handleiding en misschien hebben we hier en daar wat hoekjes afgezaagd omdat we drie centimeter te kort kwamen om onze goede oude koelkast te kunnen plaatsen, maar bon. Da’s bijzaak.
Ik vind hem prachtig, onze keuken. Onze keuken zonder spoelbak onder het raam. Onze keuken zonder echt eiland. Onze keuken die veel te klein is. Onze keuken die me zal leren om minimalistisch te zijn en nog harder te vloeken. Onze keuken waarvan ik de vaatwasser altijd en eeuwig fout in zal laden (first timer; ik heb nog nooit zo’n ding gehad. Hoe spannend is dat? Da’s eigenlijk echt boven mijn stand.) Maar vooral: onze keuken waarin ik momenteel (nog) niet in durf bewegen uit angst hem te beschadigen.
Ondertussen in vloer-land:
Ergens along the way gingen we de grenen vloer voor de badkamer en de studio bestellen en was er een nieuwe crisis, want plots werd Janice overtuigd van haar eerste grote liefde; visgraatparket overal in huis. Scheelde maar even 4000 euro met de vloer die we voor ogen hadden (voor de rest alles ok!) En zoals alle goede renovatiekoppels hadden we een budgettaire discussie in de auto over keuzes (eerlijk is eerlijk). Leuk ook, zo ruzie maken in de auto terwijl je in principe bijna op elkaars schoot zit omdat er grenen planken dwars door de auto steken. Hoera.
