De laatste vier dagen van de solden lieten we onze gyproc voor wat het was en schrobden we het stof van ons lijf.
Ik had een lijstje. Een serieus lijstje. Een lijstje met keukentoestellen en tegels. En we aasden op korting. Daar azen we eigenlijk altijd op, maar nu het nog net solden was, gingen we op in de massa die allemaal azen op korting! Gemakkelijk én minder gênant. Win-win.
De dag begon met tegels. En in alle eerlijkheid hou ik trouwens niet van tegels. Ik wil liever geen tegels. Nergens. Gelukkig is Janice het met mij eens en hebben we het idee ‘vloertegel‘ al uit ons hoofd verbannen. Maar de douche, daar leken we niet aan te kunnen ontkomen. Al twee maanden maakt het hart van Janice een sprongetje bij het woord ‘mortex‘ of ‘tadelakt‘. Maar toegegeven: ’t is een beetje boven ons budget. We beseffen ook dat het hele huis optioneel boven ons budget is, maar daar is’t al te laat voor dus we deinen gezellig mee op de renovatiegolf-gekte. En die gekte brengt ons dus bij wandtegels voor de douche. En als ik al dacht dat ik moeilijk was, dan had ik mezelf duidelijk nog niet doorheen een tegelwinkel zien wandelen.
We liepen dus naar buiten met het zoveelste foldertje en liepen even later binnen bij de dichtst bijzijnde elektra-winkel. We hadden een tijdje geleden aan onze architect gevraagd voor welke merken ze inzake toestellen zou opteren. Ik had alles gretig genoteerd en Janice had een avond voordien research gedaan via websites naar welke toestellen haar aanlokkelijk leken. We dachten op voorhand dat we een mooie pakketprijs zouden kunnen krijgen omdat we toch wel redelijk wat toestellen nodig hadden (denk: oven, inductievuur, dampkap, vaatwas). Toen we wat uitleg vroegen over de toestellen, werden we stiekem meteen doorverwezen met veel lovende info naar het einde van het rijtje (synoniem voor: de duurste toestellen). We hebben ons hoofd maar geschud en eerlijk opgebiecht dat we al wat research hadden gedaan en ons oog al hadden laten vallen op specifieke toestellen. Of er misschien ergens toevallig een toestel was met een deukje dat wat goedkoper was (nee). Of een toestel dat einde reeks was (nee). Uiteindelijk vertelde hij dat sommige merken teerden op acties: wanneer je vier toestellen van hetzelfde merk kocht, kreeg je een gegarandeerde korting van 1500 euro. (De autist in mezelf wilde nu niet per se afwijken van de zorgvuldig uitgezochte toestellen van Janice, dus ik panikeerde mentaal weer bij een extra optie.)
We kregen een offerte mee. Reden door naar Ikea en beseften dat er naast techniek ook nog esthetiek aan te pas kwam (lees: oh, een wit inductievuur? Is dat ook niet mooi? Gevolgd door: ja, maar als je een wit inductievuur neemt, moet je dan ook geen witte oven? Oh, zeg, en moet je dan ook geen witte spoelbak? En ahja, ook een witte kraan! Ahja, en misschien ook nog 24 uur non-stop gaan werken vanaf nu, want witte kranen zijn toch een tik duurder). Kortom: waar we dachten dat we veel zouden kopen op die mooiste soldendag, kochten we eigenlijk gewoon niets en waren we nog meer in de war, want hoe ging onze keuken er nu eigenlijk specifiek uitzien? En waren de Whirlpool-toestellen van Ikea wel ok? En waarom deed Ikea nu net tijdens de solden geen interessante actie? Moesten we toch niet al onze toestellen van hetzelfde merk kopen? Was dat logisch dat Siemens een stillere dampkap had dan Novy? Hadden we dat nu wel fatsoenlijk gehoord?
Die avond brachten we lange tijd online door. We vergeleken prijzen. Twijfelden of online bestellen wel the way to go was. Want wat als er iets kapot ging? Wat waren de kleine lettertjes? Bij verschillende webshops die we mailden en waar we vroegen naar hun garantie, werd er om onze vraag heen gepraat. Dus we lieten offertes opstellen. Gingen nog een keertje real-life kijken in de elektra-winkel alsof de toestellen dieren in de zoo waren. En reden op 31 juli op een mooie avond richting de dichtst bijzijnde elektra-winkel (weer net voor sluitingstijd trouwens, uiteraard, what else is new) met een online offerte waar alles zo’n 10% goedkoper was.
We duwden de offerte onder de neus van de manager en leunden weer achterover. We fluisterden ons nieuwe mantra in het achterhoofd (“laagste-prijs-garantie!”) en duimden. Een werknemer stond bij de kassa en keek mee naar de offerte. Bovenaan stond mijn naam. “Tasja Van Rymenant! Zijt gij niet die huwelijksfotograaf? Wij volgen u op instagram en wij trouwen volgend jaar!”
Bam. Janice vloog op de kans als een bij die rond honing zoemde: “Dat kan hier wederzijdse ruil zijn! Als jullie iets in de prijs doen, wij ook, he!” Ik zakte mentaal dan maar door de grond: dat leek me de slimste beslissing. Na veel staren naar zijn computer bliezen we uit toen we alles aan de webshop-prijs meekregen, inclusief nog een extra korting van 50 euro. Dansje voor de laagste-prijs-policy. Janice probeerde nog een laatste keer grappend of ze daar toevallig geen gratis soda-stream bovenop kreeg want ‘we kochten wel echt veel, he’. Die limonaadjes, dat zag ze al lang zitten. Ik stootte mijn voet lichtelijk tegen de hare onder tafel en keek een beetje verontschuldigend naar de manager. (Wij lijken soms opportunisten, maar eigenlijk zijn wij dat echt niet. Trouwens.)
“’t Blijft veel, he”, zei ze toen we de winkel als laatste uitwandelden om kwart voor zeven.
“Ja”, zei ik. En ik sloot mijn witte kraan toch maar uit gezien we een inox oven hadden gekocht.
