Drie weken verder. De zon schijnt en mijn handen hangen stiekem vol witte verf terwijl ik dit typ. Ik vind dat best een goed teken.
Het plakwerk zit erop. En boy, het is prachtig. Elke keer wanneer Janice en ik ons hoofd ’s avonds vol ongeduld doorheen de voordeur staken en we zagen dat er een nieuw stukje geplakt was, volgden er veel ‘oooh‘-s en ‘aaah‘-s. We vinden onze muren prachtig. Oprecht prachtig. Sterker nog: het zijn de mooiste muren die we ooit hebben gezien. In het begin waren we bang dat pleisterwerk ons duurder zou uitkomen dan alles in gyproc te knallen, maar we zijn ontzettend blij dat we toch voor de combinatie gegaan zijn. In prijs scheelde het alvast niet veel en onze muren zijn een pak steviger dan osb in combinatie met gyproc, dus da’s best een feest.
Met het einde van het pleisterwerk in zicht haalde ik mijn agenda al boven en begon lustig doorheen de weken te bladeren. Ongeduld om te schilderen en te vloeren: check. Ik zou al bijna willen dat we voor tegels hadden gekozen zoals elke Vlaming met een baksteen in de maag, zodat we sneller vloer hadden kunnen leggen. Met het oog op krom trekken van hout zitten we nu wat op het puntje van onze stoel, wachtend op de algemene en doelgerichte aanval-der-vloerleggen. De bakstenen muren zijn net gewit en over enkele weken gooi ik de primer ertegen en dan mag de vloer komen. Dat zal betekenen dat we nu moeten beslissen over vloer. Een beslissing waar ik al maanden tegenop kijk: gietvloer (of de duizend variaties hierop, overigens), grenen planken, kliklaminaat, parket, vinyl, klikvinyl, linoleum en ga zo maar door. Het lijstje in dat renovatieschrift hier is eindeloos. Met pro’s en contra’s. En laten we stellen dat we nog geluk hebben dat ik geen eeuwige twijfelaar ben, zeg. Daarnaast krijg ik bijna inzinkingen als ik aan de kleurkeuze van die vloer denk. Wenen in een hoekje dus.
Op sanitairvlak zitten we gebeiteld. Maar echt gebeiteld. Gek genoeg vonden we zomaar een knaller die ons ertussen nam en die zelfs de telefoon wil opnemen als we hem bellen (niet gelogen. We kunnen het zelf nog steeds niet geloven.) Verwarming en sanitair? Gefixt op twee dagen, zei ie. Inclusief een mooie prijs. Dus we kregen plots een nieuwe, snelle deadline om sleuven te slijpen. Gezien Janice onze pas-bepleisterde-muren beschermd met haar leven, kocht het kind ook zomaar even een gleuf-slijp-machine (seriously, ik heb geen idee wat de correcte benaming is) en een superdeluxe stofzuiger om erop aan te sluiten. Ze is goed in online shoppen, en stond hier op een mooie dag dus met een brede glimlach en twee grote pakketten onder haar arm op de stoep.
En op elektriciteitsvlak? Alles werd aangesloten door onze elektriciteitsman op een mooie vrijdag. En toen we ’s avonds gingen testen, hebben we daar hebben we daar als kleine kinderen op gereageerd. Als twee bezetenen renden we op een avond doorheen het huis: “dit knopje werkt!” – “OHMY, DEES OOK!” – “hebt ge die dimmer al gezien?” – “NO WAAAAY!” – “KIJK, LICHT IN DE BADKAMER!” – “Ojoh, ik kan bijna douchen!”
Dit was dus zo’n moment waarop ik héél blij was dat we geen buren hadden. Als ze op het geluid hadden moeten afgaan, hadden ze sowieso vermoed dat we achterna werden gezeten door een freak met een kettingzaag ofzo.
We houden hout vast, maar het gaat vooruit.
Next on the list: nog wat twijfelen over gevelbezetting van de aanbouw (deadline: de eerste vrieskou, hoera!), vloer, deuren, deurklinken (haha, that’s right), én in de indeling van onze keuken. En greepjes voor de keukenlades. Dat ook. En ergens tussendoor moet ik nog wat stress kweken voor gordijnenkeuzes.
#help
