Soms sta ik in het huis en dan denk ik; “Shit. Kunnen we het plan niet nog wat veranderen en het zo of zo doen?” waarna ik mezelf eigenlijk al meteen weer vervloek want dan ben ik de keuken in mijn hoofd weer van plaats aan het veranderen. En truth be told: dat gaat dat niet meer. De poutrels zijn besteld en de aannemer klopt volgende week aan onze deur. Gedaan met twijfelen, right? (think again).
Meestal doen die wilde ideeën zich enkel voor als ik alleen aan het werken ben in het huis. Als er niemand is om mijn gedachten af te leiden en als de radio stil op de achtergrond speelt terwijl ik mijn agressie botvier op linoleumvloeren of wat extra hout dat van de muren afgebroken moet worden. Dan begin ik te denken dat er toch geen plafond boven de keuken moet komen? Dan kunnen we ineens zo in de zolder kijken. Supermooi! Alleen iets minder praktisch misschien.
Grenzen stellen.
Die grenzen vervagen soms. Niet alleen door mijn eigen ideeën, maar dus ook door anderen.
Gisteren kwam bijvoorbeeld onze loodgieter langs. Eigenlijk gewoon om ons even te helpen (want de papa van Janice had het voorrecht gekregen per ongeluk een kabel door te snijden toen hij het plafond aan het maken was. In een paar seconden kreeg de man een koude douche en werd mijn voormalige keuken omgedoopt tot een nieuw zwembadcomplex in de Limburg). En nu de loodgieter er toch was, had hij snel gekeken om de aannemer die volgende week kwam wat water te bezorgen. En naar de afvoeren. En de vloeren. Daar keek hij ook naar.
“Ja, die buizen in de vloer zijn van porselein, he. Die kunt ge ni meer gebruiken, he. En wa gaat ge doen? Die inslijpen? Da zijn serieuze buizen he. Da gaat ni gaan, ze. Ge moet graven. 20 Centimeter. En dan beton en chap, he. Ah ja. En dan kan ik iets doen. En die afvoer van de WC in de bijbouw, ge moet zelf buiten op de oprit graven, he. Om te zien of die buis hoger of lager ligt, want ge gaat hier nog een probleem hebben denk ik. Ma ik heb goei werkers die kunnen graven, ze! Van Slovakije! Ik zal de nummer doorgeven. Die breken heel uw kot af op een dag en dan kunt ge aan de opbouw beginnen. Ge gaat spijt hebben als ge da ni doet, ze, want uwe vloer gaat verzakken binnen een paar jaar.”
Drie minuten later vertrok hij en stond ik verbouwereerd in mijn zwembadcomplex-keuken. Mijn papa stond in de deuropening. Hijgend van de laatste restjes hout zagen. Volgens mij dacht hij hetzelfde als ik. Als ik en de rest van de wereld tijdens een renovatie: mijn cénten. Onvoorziene omstandigheden 2.0. Janice en ik hadden een tijdje geleden unaniem beslist dat we niet gingen graven. Dat de leidingen wel in de vloer geslepen zouden worden en dat dat prima was. Omwille van de kosten, maar ook vooral omwille van de tijd.
Mijn papa ijsbeerde een beetje rond tussen de verschillende ruimtes, vroeg nog een keer hoe het plan in elkaar zat. Ijsbeerde nog wat meer. Haalde zijn schouders op. Mompelde een beetje. Terwijl hij mompelde, begon ik te graven naar de buizen op onze oprit om te kijken hoe het zat met een beetje hoop in mijn achterhoofd. Hij ijsbeerde nog wat meer.
“Komt wel goed”, zei hij ineens, en hij begon verhalend te vertellen over wat we zouden doen.
Tot op heden ben ik nog niet helemaal mee. Hij eigenlijk ook niet. Denk ik.
Maar we komen er wel.
#aanmodderen
