We zijn onlangs in de paniek geschoten.
“1 Augustus? Dat halen we nooit.”
We hebben toen even getwijfeld, naar elkaar gekeken. Beseft dat de akte nog niet getekend was. Nog even verder getwijfeld. En toen hebben we maar besloten dat we gewoon moesten starten. De sleutel van de voordeur had al netjes een plaats veroverd naast Janice haar autosleutels en met een snelle sms lieten we de eigenaar weten dat we zijn huis al ondersteboven gingen zetten. Enfin. Het toch al gingen ontdoen van wat behangpapier.
Waar ik in het begin naar lieve lust stukjes van het behangpapier peuterde en daarbij zoals een klein kind bijna enthousiast begon te kirren, was dat enthousiasme dus na ongeveer zes uur ver zoek.
In het begin keek ik uit naar behang afsteken. Effectief iets doén. Ontdekken wat er achter het behang zat. Later leerde ik dat het antwoord eigenlijk praktisch overal hetzelfde is: achter het behang zit gewoon nog een laag behang. En nog één. En als je wat pech hebt: nog één.
Toen mijn papa na twee dagen bloemetjesbehang afsteken langs kwam, had hij een machientje mee. Oh boy. ‘Den Eddy’ werd mijn nieuwe beste vriend. Hij stoomt het behang van de muren alsof het niets is.
Die dag leerde ik ook dat mijn papa een beest is. Terwijl hij luidkeels vloekte op de plinten en de keukenkasten, vlogen de splinters al in het rond. Zweet parelde op zijn voorhoofd en zijn thermos koffie gaf hem zo’n twee minuten pauze per uur.
Ongeveer zes uur later lag o.a. mijn keuken op een hoopje op de gazon. Mijn huis was officieel veranderd in een bouwwerf en hij had geen genade. Toen hij op een gegeven moment een houten muur inklopte en er baksteen tevoorschijn kwam, kreeg ik innerlijk een crisis. Dit was het. Het moment dat ik bij andere mensen al had gezien. Het moment net vòòr het moment dat heel je huis gestript gaat worden. De plafonds onderstut gaan worden. De vloer gewoon weer beton is. Alle muren gewoon baksteen zijn. Als ik zulke foto’s zag bij mensen, dacht ik altijd; “haha, miljaar, hoe gaan die dàt ooit oplossen!” Tot mijn papa dus met één kleine tik die houten muur inklopte en ik baksteen zag. Vanaf toen was ik één van hen. En zo raak je dus verzeild in zo’n situatie. Door je papa en zijn hamer. Door één kleine tik. En daar gaat je huis.
(It gets worse before it gets better, he? Toch?)
Ps: Sorry aan alle renoveerders waar ik ooit heb gedacht dat ze in een straatje zonder einde zaten als ik zo’n foto zag. Ik meende dat niet. Echt waar.
Ps2: En sorry papa, dat ik me pas herinnerde dat er een piqueur in de koffer van mijn auto lag nà dat je alle plinten met koevoet, groot geweld en veel gevloek had afgebroken.
