Normaal gezien kwam 1 juli onze pleistermeneer. Misschien nog een geluk dat elektriciteit en sanitair niet meteen in orde was voor 1 juli. Point taken: we hadden het mogelijks sowieso niet gehaald. Ons huis lag 1 juli nog vol torenhoge bergen gyproc die we nog tegen wand en plafond moesten pleuren.
In tussentijd zijn we meer dan een maand verder. Deze week was het zo ver: we stonden ingepland en onze pleisterman staat ’s morgens omstreeks acht uur netjes aan onze deur. De voorbije twee weken waren effectief een race tegen de klok. Waar we dachten dat er enkel nog gyproc tegen de plafonds moest, we alle undercover-nageltjes nog uit de muur moesten trekken en de bakstenen muren nog moesten afborstelen met een staalborstel, moest er in werkelijkheid ineens nog veel meer gebeuren. Plots ontdekte team papa houtworm in onze houten muur aan de kelder, dus er werd snel beslist om dat allemaal af te breken en terug op te bouwen. (‘We’ zijnde de papa’s uiteraard. Wij kregen domme klusjes.) Daarnaast kwam plots het besef dat we binnenkort met een nieuwe vloer onze voordeur niet meer zouden open krijgen, dus dat ding moest er ook uit en worden opgehoogd. (Alsof het niets is, vermoed ik dan soms). Dilemma ‘houden we onze deuren en deurlijsten’ moest ook ineens eindelijk worden opgelost. Toen we onze deuren gingen zoeken, ontdekten we dat er optioneel wat schimmelvorming op die dingen was ontstaan. Een half uur later waren we wat deurlijsten armer en werden we twee maand terug in de tijd gekatapulteerd: onze bovenverdieping was één grote stofwolk en overal lag weer baksteen en puin. Van een minieme demotivatie gesproken. Papa nummer één viel in tussentijd nog even van een stelling en kwam niet zo elegant en vrij onfortuinlijk op de grond terecht. Papa twee stootte zijn hoofd ongeveer zes keer stevig aan éénzelfde balk en Janice viel twee dagen geleden in een gat en haalde haar hele voet tot zwaar bloedens toe open.
We twijfelen nog altijd of we sommige muren niet gewoon baksteen zouden laten en ze wit zouden schilderen. We hebben op een mooie avond getest of’t mooi zou zijn met een gloednieuwe verfborstel.
We vinden dat pleister-verhaal ook een beetje een examen (hebben we alles goed genoeg afgewerkt om het te laten bezetten?) Ik krijg zelfs bijna zo’n proclamatie-gevoel gewoon omdat we het effectief wel een serieus moment vinden. Omdat het ook eindelijk een beetje rust is: drie weken lang is de werf ‘out of our hands’. Ik kan weer gewoon elke dag freelance werken. Hoef niet meer te schipperen tussen werk en werf. Misschien kunnen we zelfs eens rustig TV kijken. TEE-VEE! Imagine. Sinds vorige week is de bovenverdieping ook helemaal klaar. Als in: écht klaar. Af. Geborsteld. Gestofzuigd zelfs. That’s right. Onze werf. Ge-stof-zuigd (niet gelogen).
Een maand lang hebben we naar onze pleisterman toegeleefd. Het was onze nieuwe deadline en in ons hoofd gewoon effectief een nieuw hoofdstuk. Als het huis bezet zou zijn, was het in ons hoofd praktisch af.
Da’s natuurlijk niet waar. Onze bubble werd al snel geburst toen we vorige maand het nieuws kregen dat we echt nog niet in het huis konden wonen tenzij we stoflong wilden oplopen. Bezetting droogt traag. Te traag. En waar we hoopten op nog een fikse hittegolf zodat het mogelijks wat sneller zou drogen, weten we nu dat de zomer ons nog rond de 23 graden zal gunnen en ik maar beter met een haardroger in het midden van de kamer kan gaan staan. Dat zal nog een tikje goedkoper uitkomen dan een bouwdroger, denk ik dan.
Tien weken. En dan mocht er vloer in. We kregen een hartverzakking toen we beseften dat dat nog twee extra maanden waren. En toen dachten we; “we schilderen al wel!” maar dat ging natuurlijk ook niet gezien we daarna hoorden dat primer wel mocht na enkele weken, maar met verf was het mogelijks toch een puik plan om een jaar te wachten (Da’s toch niet logisch trouwens? Eerst de splinternieuwe vloer erin pleuren en nadien pas schilderen? Zelfs wanneer we de vloer hermetisch afdekken slaag ik er sowieso in om hem netjes mee te schilderen. Ik weet het praktisch zeker. De autist in mezelf is hier geen fan van.)
“De keuken kunnen we er al ingooien”, besloten we toen. Maar al snel maakten we de rekensom dat de kastjes nu gewoon zouden beschimmelen en we in een (mooi bezet) hoekje zouden kunnen gaan huilen.
Bottomline: de levering op 6 september van onze pas aangekochte keukentoestellen zullen we maar een maand verlaten. #sorryvandenborre
