…As we know it.
Gek jaar. Niet veel mensen gezien het voorbije jaar, wel onszelf gevonden. En dat bleek ook al wat waard te zijn. En daar gaan we dan maar mee aan de slag in 2021, dus dan hebben we basicly ook ineens een doel voor ogen, toch?
Ik nam samen met Janice twee weken vrij eind 2020. Je zou denken dat ‘verlof’ zalig klinkt, maar er zat veel in mijn hoofd en ik wilde er niet aan denken. Dus stilzitten was niet aan de orde. Dat resulteerde in heel erg veel bakken en nog meer gaan wandelen met mensen. Met onderweg een koekje en chai, maar met nog meer praten. En eigenlijk vind ik het leuker zo; al wandelend bijpraten. Handiger ook, want zo heeft Jos ook ineens wat leut.
’t Was gek om kerst niet bij familie te vieren, maar misschien ook een beetje bevrijdend om niet vier dagen jezelf vol te moeten proppen met eten en er op je best uit te moeten zien. We hebben helaas geen families die kerstfeestjes in pyjama’s doen. Bummer. Gezien het dit jaar op onszelf was gingen we dat wel eens allemaal in pyjama testen. Oordeel: niet slecht. Zelfs voor herhaling vatbaar. Op kerstavond deden we van gigantisch Thais buffet voor tv en op kerstdag stond ik ’s morgens aan ons bed te trippelen en te smeken om richting de sneeuw te trekken.
And so we did. De eerste ‘vrije’ kerst ooit werd dus meteen de eerste kerst met sneeuw. We hadden in ons achterhoofd dat niemand zich aan de maatregelen zou houden en iedereen wel feest ging vieren met familie. Dat bleek wonder boven wonder te kloppen dus we hadden wat vierkante meters winterwonderland voor onszelf. Om sneeuwballen te gooien voor de Jos, een poging te doen tot langlaufen op latten van 1983 (not kidding) en wat kleine meters met de slee te trotseren.
Een witte kerst, elke dag uitslapen, veel warmte opzoeken rond de kachel, her en der lezen, praten en massa’s wandelingen dus. Jos fan. Wij fan. En bijgevolg iedereen blij.
Een selectie van dat winterse buitenleven en dat ‘verlof‘? Komt ie:
