Toen we het huis pas kochten, waren we blij dat het merendeel van de ramen al vervangen werd. Gezien we een beetje een zwak hebben voor Amerikaanse huizen, vonden we het zelfs leuk dat de ramen vakjes hadden. We zouden zelf nooit gekozen hebben voor zulke ramen, maar we besloten dat we gewoon mee deinden in de flow van het huis. En die ramen-met-vakjes, die matchen het huis. Case closed.
We hoorden iedereen ook altijd zeggen tijdens onze huizenzoektocht; “pvc-ramen? Die gaat ge toch niet houden zeker!” of “de ramen moet ge vernieuwen, da’s al goed, dan kunt ge voor hout of aluminium kiezen” en “pvc, zò goedkoop. Als ge een huis koopt met enkel glas, is het een pluspunt dat ge andere, modernere ramen kunt steken dan pvc”.
Bleek nu toch wel niet dat uitgerekend ons huis witte, nieuwe pvc-ramen had, zeker? Met ouderwetse (maar karaktervolle) vakjes dan nog! Ondanks de goede en dure raad van anderen, hebben we eigenlijk niet echt lang getwijfeld: we hadden geen 30.000 euro op overschot om prima nieuwe ramen te vervangen naar hout of aluminium. Janice haar hart brak wel een beetje toen we tot het besef kwamen dat we de ramen die nog moesten vervangen worden best ook in wit pvc zouden vervangen voor uniformiteit in de woning. Haar droom van zwarte aluminium-ramen werd on hold gezet en we legden ons neer bij de goedkopere optie.
Op zich is er ook niets mis met witte pvc-ramen, weten we nu. Het is geen zonde. En misschien vind ik het wel leuker om een keertje meer op reis te gaan dan perfecte ramen uit te breken omdat ze ‘er goedkoop uit zouden zien’ en te vervangen door duurdere exemplaren. We bestelden een elektrische velux voor in onze veranda en dat ding kwam met een afstandsbediening. That’s right. Het eerste wat we luidop zeiden toen we het ding in onze handen kregen was: “dit is echt boven onze standaard”. Compromissen sluiten dus. Witte pvc-ramen (die overigens niet veel onderhoud vragen) in combinatie met een velux-boven-onze-standaard leek dus vrij perfect.
Als ik mocht kiezen, koos ik esthetisch gezien voor grote, houten ramen met een smal kader. Maar in combinatie met ons budget en ons huis was dat een no-go. Maar goed. Als ik écht mocht kiezen koos ik dan ook voor een wit Ibiza-huis met houten ramen en cactussen voor mijn deur. Of een Amerikaans wit huis in hout met houten ramen en een dikke porch met een schommelstoel. Maar ons huis is prima. En het is altijd roeien met de riemen die je hebt. (Mensen die mij kennen zijn nu waarschijnlijk ongelooflijk fier omdat ik bijna 30 ben en eindelijk 10% relativeringsvermogen heb ontwikkeld. Yay me!)
De datum voor onze ramen was al een tijd geleden geprikt. Janice had er in haar stalk-modus voor gezorgd dat we de ramen voor het bouwverlof zouden hebben. Ik hield mijn hart vast voor 28 juni, want ook al zouden de ramen dan zogezegd geleverd worden, we hebben echt wel al door dat ’28 juni’ in de bouw ‘4 augustus’ zou kunnen betekenen. Ik denk dat ik nog altijd verbaasd ben dat de ramenploeg op 28 juni keurig en stipt om 8 uur aan onze deur arriveerde. Eigenlijk denk ik ook dat mijn mond letterlijk drie seconden openviel van verbazing. Meteen daarna volgde de angst of we de raamgaten wel groot genoeg hadden gemaakt en of de blauwe steen wel waterpas lag.
Dankbaar wezen we naar de koekjes, cakejes en flessen cola en water op de tafel. Dat ze mochten nemen wat ze wilden en dat ze zich maar thuis moesten voelen. En nog vier keer ‘dankjewel’.
Nog geen 8 uur later hadden we ramen. Die dingen pàsten gewoon zonder probleem in onze raamgaten en onze blauwe dorpels lagen ongelooflijk recht. Ons huis is dicht. We kunnen begod bijna inhuizen (sort-off. Afgezien van de elektriciteitsman en de sanitairman waar we vertraging door opliepen).
En ik ga het gewoon even zeggen, ook al werden we nu niet bepaald betaald om reclame te maken, maar: Winfera, topservice.
