Ons eerste grote idee in het huis was; ‘open ruimtes’. Zelfs nog voor we het nut van poutrels konden verklaren of van hun bestaan afwisten. Toen we met ons twee in het huis stonden, gingen we al denkbeeldige muurtjes uitkloppen en was ons huis één groot, open vlak.
Tot we ontdekten dat daar aardig wat poutrels voor nodig waren. En dus aardig wat budget. Een maand later lachen we eens goed met onze onwetendheid van toen. Wat veel mensen ons toen ook vertelden, was dat we nooit zo snel een aannemer zouden vinden. Wanneer we zeiden dat onze deadline ‘1 augustus‘ was, waren er bijzonder veel mensen die in hun vuistje lachten en met spot zeiden: “vergeet dat maar, op een aannemer moet je minstens vier maanden wachten”.
Misschien is dat echt zo. Misschien hadden wij gewoon veel geluk. Twee weken geleden stonden er vijf aannemers in ons huis, en kozen we onze favoriet er met heel veel zorg uit. Nu, twee weken later, stond hij voor onze deur op een mooie woensdagochtend. Met vier Slovaken in zijn kielzog en met heel veel goesting om eraan te beginnen. Op voorhand hadden we ons al mentaal schrap gezet. Zelf een container besteld (budgettair denken) en die zou geleverd worden om 10.30 uur. De aannemer legde met veel gebaren en een fantastisch Engels accentje uit wat er moest gebeuren. We zien hem graag, die aannemer van ons. Hij gniffelt leuk en geen uitdaging is hem te veel. Hij kan ook lachen met de grapjes van Janice. Dat vinden we een grote meevaller.
Toen we hem na zijn uitleg tegen-de-Slovaken-met-gebarentaal vertelden dat we het helemaal zagen zitten maar het toch jammer was dat de veranda niet bij in het huis genomen kon worden, haalde hij zijn schouders op en zei hij “dat kan wel, hoor. Niet zo duur ook niet.” Janice en ik keken elkaar aan en slikten even. De Slovaken stonden ongeduldig klaar met hamer en veel agressieve manskracht. De eerste slag werd on hold gezet.
Een half uur en wat duizend euro later (alsof het niets is) was er ineens ‘plan veranda’. Er werd gegraven voor een nieuwe fundering, dakwerkers werden opgebeld en ons elektrische veluxraam werd plots besteld.
De uren nadien spendeerden we in stof, bakstenen scheppend, met de impulsieve beslissing die nog nazinderde in ons hoofd. De Slovaken lachten. Werkten als beesten. We gaven hen koekjes en cake, en zij toonden ons via foto’s hun thuisland. Ze bleken de beste recycleerders (“you haf to apart dzie pajper from brik, eh, otterwaajs paj too mutsj!”) en waar we onze aardbeienplantjes al onder het puin bedolven zagen worden, hebben ze er toch netjes omheen gegraven en creëerden ze enkel een stort bovenop het onkruid. Toen de zon laag stond en we zagen dat bijna werkelijk elke muur uitgeklopt was, beseften we dat we ineens zonder veranda zaten.
En misschien ook zonder geld, dat ook.
Disclaimer: Van plan om een container te bestellen? Wij bestelden bij H&D Recycling. Dikke no-go. De levering was (na drie telefoontjes) twee uur te laat waardoor we in wat tijdsnood voor het puinafval kwamen te zitten. Mijn serieuze woede-uitbarsting tegen de onbeleefde telefoniste van H&D had dus perfect voorkomen kunnen worden. Volgende keer beter – wij gaan vanaf nu voor Spiritus. Telefonistes bij Spiritus, u weze gewaarschuwd. Ik ben relatief licht ontvlambaar dezer dagen.
