Ergens tussen het kopen van de isolatie en het leggen van de dorpels, kwam stilaan het besef dat de uitgaven van 400 euro en 300 euro en 600 euro en 289 euro in Bouwpunt serieus aan het oplopen waren.
Bij het eerste factuur van 400 euro, slikten we en werden er vervloekingen doorheen ons hoofd gekatapulteerd: zo-veel-geld. Na ons vijfde bezoekje waren we al veel meer kwijt dan 1000 euro en kon het ons nog maar weinig schelen. Tot er een moment van stilte kwam in ons hoofd.
Toen ik op een werkdag enkele meetings aan onze keukentafel in Hasselt had geregeld, rekende ik tussendoor uit hoeveel huur we tot augustus nog moesten betalen in het huis waar we nog amper zaten. Hoeveel kosten voor Telenet we nog moesten betalen terwijl we eigenlijk geen tijd meer hadden om TV te kijken. Toen bedacht ik hoe stom we waren geweest enkele maanden geleden. Het was een donkere dag in januari en ik was voor de duizendste keer vluchten aan het opzoeken. Onbestaande reizen aan het plannen. Aan het dromen. We zochten al twee jaar naar een huis zonder succes dus we reisden wanneer het mogelijk was. We hadden elkaar aangekeken toen ik met mijn muisknop op de ‘VS’ klikte. We hadden geknikt naar elkaar toen ik een random pagina van een camper opende. We hadden onze schouders opgehaald en gezegd; “we zoeken al twee jaar naar een huis, het zal er wel niet snel van komen. Boeken, die handel!” En toen duwde ik op de knop en hadden we plots een campervakantie doorheen de VS geboekt. Voor drie weken. In mei.
En laat het nu net toeval zijn dat we twee weken later op een openbare verkoop stonden. Een huis kochten. En die vakantie net in ons renovatieproces zou vallen terwijl de verhuisdatum van 1 augustus langzaam naderde.
Toen ik alles in mijn hoofd opsomde met de reis in het achterhoofd, kwam er dus dat befaamde moment van stilte, gevolgd door een moment van tweedehands caravans opzoeken op het internet. Ik denk dat mijn ouders dat moment van stilte al veel langer zagen aankomen dan ikzelf. Dat we na de reis welkom waren bij hen tot 1 augustus, zeiden ze. Ik had altijd mijn hoofd geschud. Geweigerd. Maar toen kwam het idee dat af en toe een warme douche in een stofvrije kamer welkom zou zijn en ik bezweek. We konden sneller ’s avonds nog ‘even’ gaan renoveren. We besloten te verhuizen. Vervroegd. Als minieme tussenoplossing. En ik vermoed dat dit de zwaarste dagen zullen worden tot nogtoe.
Momenteel bezit ik één huis, volgestapeld met verhuisdozen. En één huis zonder achtergevel, maar met tien ton stof. We balanceren een beetje in het midden op een touw. We hebben een nieuwe deadline: verhuizen voor we vertrekken naar de VS. Dat geeft ons nog negen dagen. Negen dagen om alles in te pakken. Onze drie volle verdiepen. Onze koelkast. Ons bed. Onze zetel. In principe gewoon onze hamsterdrang in dozen proberen te proppen. Negen dagen om alle leidingen in de muur te slijpen voor elektriciteit en sanitair op onze werf. Negen dagen om ’s morgens om half zes naar de bouwhandel te rijden voor materiaal zodat we ’s avonds kunnen werken na het werken en het verhuizen. Negen dagen schipperen tussen twee huizen. Negen dagen Telenet afsluiten. Domicilie verplaatsen. Water. Gas. Negen dagen om te beslissen waar we al die verhuisdozen kwijt kunnen (iemand een leegstaande loods op overschot?) Negen dagen om in het ééne huis te kuisen en te schilderen, en in het andere huis isolatie in het plafond te duwen. Negen dagen om onze reis te plannen (that’s right, het enige wat we hebben is een vlucht en een camper. Story of our lives. Canada all over again. We zullen het nooit leren.) Negen dagen om nog alle shoots te bewerken voor ik vertrek. Om nog met een glimlach zonder cancellen elke shoot en meeting te laten doorgaan die er op de planning staat.
En ook negen dagen om afscheid te nemen van ons zonovergoten huis. Onze eerste thuis samen. Met pannenkoeken als ontbijt. Met sfeervolle kaarsen als het buiten donker was in de winter. Met ’s avonds veilig in slaap vallen. Met bakken in de keuken terwijl zij werkte. Met snel pizza halen ’s avonds bij de pizzeria op de hoek (Janice is er inmiddels kind aan huis. Just saying. Het afscheid zal zwaar zijn.) Met veel lachen. Met vloeken op onze lawaaierige buurman links. En smelten bij het zien van onze minder-mobiele en stotterende buurman rechts. Gaan slapen met een koelelement uit de diepvries als het dertig graden is. Onnozel dansen in de keuken (want ik kan niet dansen.). Maar ook met ruzies en discussies. En met de turkse bakker op het pleintje met het meest heerlijke brood.
Negen dagen, proberen te beseffen wat we achterlaten, en dan schoorvoetend en voorzichtig starten aan iets nieuws zonder te vergeten.
