’t Was een mooie zaterdag in juli. Met aanhoudende hitte en fantastische droogte. Het soort dagen waarbij menig Vlaming diep zucht. Zich terugtrekt in huis. Snakt naar een regendruppel. Misschien zelfs airco overweegt. Naar de winkel spurt voor een opblaaszwembad. Nog een keertje zucht.
Ik doe dansjes in mijn hoofd terwijl de zon op mijn hoofd brandt. Geen mooier weer dan dit. We rijden doorheen de Vlaamse velden, op weg naar een shoot die Janice had geregeld. Daarna zouden we ons dampscherm tegen ons plafond in de studio gaan pleuren. Eindelijk. Onze renovatiekleertjes lagen al keurig opgevouwen in de koffer van de auto voor een kledingwissel op de terugweg.
Menig mens weet dat ik geen fan ben van twee dingen: verrassingen (zei er iemand ‘controlefreak’?) en aandacht. Janice wilde eerst via ons huis rijden want ze had onze sanitairman al drie dagen gestalkt of hij de WC in orde zou willen brengen. Ik vloek en ben een beetje kribbig. Altijd bang om te laat te komen op een shoot.
Terwijl ze de hoek omdraaide, claxonneerde ze. Er sprongen zeven individuen uit de bosjes aan ons huis. Ze lachte en zei “Sorry schat, geen shoot vandaag.”
We hebben niet zo veel vrienden. We blamen het constante werk of het feit dat veel sociale relaties moeilijk te onderhouden zijn als mensen ver weg wonen. Vroeger hadden we meer vrienden. Maar uiteindelijk verhuisde iedereen naar uithoeken. We proberen uitstapjes of werk te combineren met vriendenspotten in de regio. Het is ook grappig dat veel van onze vrienden eigenlijk vrienden van huwelijken zijn waar we moeten fotograferen en/of filmen. Een tof koppel dat we gewoon geniaal vonden en waarmee het ontzettend goed klikte, bijvoorbeeld. Of mensen die we leerden kennen tijdens het shooten.
Maar daar stonden ze. Zeven exemplaren die we gaandeweg overal ergens hadden opgepikt en waarvan we eigenlijk geen afstand konden doen. Mensen die bleven. “Gelukkige verjaardag” zeiden ze, en ik bleef maar beseffen hoe ongelooflijk slecht ik was met aandacht. Ze hadden onze tuinstoelen in de jungle van onze tuin neergeploft onder de zomerzon. Met slingers op de achtergrond en een serieuze potluck op geïmproviseerde tafeltjes van afvalhout. Ik heb menig keer gedacht dat ze fantastisch waren, onze vrienden. Dat ze allemaal in hun auto waren gestapt om naar the middle of nowhere te rijden met zelfgemaakte pasta, slaatjes, tomaten, de lekkerste desserts, confituurtjes en het meest heerlijke naan met dips. Dat Janice de tijd had genomen om iedereen bij elkaar te ronselen én dat ik voor de eerste keer ooit niets in de gaten had (applausje!)
Toen het avond werd en de zon onderging, vertelden we elkaar al geeuwend dat dit het echt was. Dat we niet konden wachten op de dag dat ons huis het huis zou worden met de schoonste balans van rust en de zoete inval van lachen en eindeloos praten in de zon.
_Merci. Echt waar.
PS; WE KUNNEN EINDELIJK PIPI DOEN OP EEN ECHTE WC!
