Toen we het huis kochten, was ik (na de eerste euforie van vijf minuten en daarna een continue panische angst van drie weken) in constante twijfel over de vloer.
That’s right. We hadden een huis gekocht en naar mijn idee kon daar na twee maanden vloer in. Dus dan moesten we zéker al nù naar vloer gaan kijken. Wat ik toen nog niet wist was dat we zo’n maand niet zouden beschikken over een achtergevel, een pak miserie zou krijgen met onze sanitair en dat de droogtijd van plakwerk wel even duurt. En gek genoeg bracht dat ons tot een rustige rede: er moesten nog geen beslissingen gemaakt worden inzake de afwerking.
Maar onze achtergevel is dicht. We hebben werkende toiletten. Zelfs stromend warm water. En als klap op de vuurpijl hebben we zelfs, I kid you not, ver-war-ming. Echt waar. Het is heerlijk. Hij verwarmt niet alleen liefdevol onze pleisterwerkmuren (drogen, bitches!) maar hij geeft ook al een gezellig sfeertje mee wanneer we werken in het huis.
Tot dusver onze euforie. Want nu moeten er wel bepaalde keuzes gemaakt worden. Vloer bijvoorbeeld. En toegegeven lig ik daar wakker van, ja. Enfin, niet wakker, want ik slaap werkelijk overal waar je me neerzet na vijf minuten (no joke), maar wanneer ik ’s morgens ontwaak weet ik toevallig wel dat ik droomde over mijn vloer. De keuze mag nu wel gemaakt worden, want toegegeven droom ik liever over onbewoonde eilanden, thaise curries en eenhoorns op een drafje. Niet dat ik daar ooit over zou dromen, maar je weet wat ik bedoel (en daarbij had ik het dus over die eenhoorns op een drafje. Want hell yes, ik droom over thaise curries. Met plezier.)
De voorbije maanden zijn er veel ideeën de revue gepasseerd. Simpelweg omdat er te veel keuze is. In den beginne wilde de autist in mezelf overal in huis dezelfde vloer. Topplan. Drie weken later dacht ik; “ah nee, niet snugger. Want als ik in de studio nu eens een andere vloer leg, dan kom ik toch létterlijk in een andere ruimte als ik werk en kan ik dat ’s avonds makkelijker achter mij laten, right?” (Als iemand het hier trouwens niet mee eens is, zeg het me alsjeblieft gewoon niét, overigens. Waanbeelden zijn dik ok.) Daarna kwamen we bij de badkamerkwestie. In de winkel begeleiden de verkopers ons dan meteen naar zo’n hydro-afdeling. En da’s niet lelijk, echt niet, maar dan denk ik in mijn achterhoofd; “da’s toch gewoon duurdere laminaat omdat er de term ‘hydro’ in koeien van letters op het reclamebord bovenaan staat”. En ik weet dat dat niet zo is, maar het is misschien ook een excuus voor mezelf. Ik wil witte vloer in de badkamer en die fake-laminaatjes in de hydro hebben geen mooie witte vloer. There. I said it.
We hebben veel vloeren voor die badkamer overwogen. Grenen (te gehorig en kwetsbaar?). Laminaat (niet slim). Parket (te veel kleurverschil met de zon). Vinyl (ging niet met de osb). Troffelvloer (te expensivo). Gietvloer (same story). En zelfs de vloer stuccen met het materiaal van Stoopen en Meeus werd een optie. Uiteindelijk veegden we dat allemaal van de kaart en kwamen we terug uit bij ons eerste idee; “hé, grenen planken”. Dan investeren we nu in een superdeluxe vernis en na een tijdje kunnen we ons misschien iets kwaliteitsvoller veroorloven.
De rest van het huis werd wat moeilijker. Vanaf dag één pleitte Janice voor visgraat. En ik ook. Maar toen plots niet meer. Daarna stapten we over op grenen planken of parket, maar alles opgeteld werd dat best nog duur met afwerking erbij. En toen kwamen we weer uit bij idee nummer één: zijnde een laminaat. Puur omdat ik nog wel kersen wil durven smossen op mijn vloer wanneer het seizoen er weer is. De kleur werd daar wel wat moeilijker. Waar Janice meer neigde naar donker, pleitte ik al maanden voor licht. Janice sprong mee op de kar, en toen stonden we in de winkel en werd ik naar donker gezogen. Ramp. In ons hoofd is licht een veilige keuze. De keuze die de meeste mensen maken, en een goeie keuze. Sowieso. Maar donker lijkt zo gezellig en een tikje authentieker. En dan kunnen we zo werken met veel lichte meubels.
40 Minuten later wandelden we met twee totaal verschillende stalen naar buiten. Feest. Maar twee keuzes en twee eeuwige twijfelaars. Hoera. Mijn enige vraag is voorlopig vooral hoe lang we die stalen zouden mogen houden gezien ik die te pas en te onpas overal mee heen zeul in huis.
#ennu
Ps: Ook goed nieuws! Onze tegels hadden we al na welgeteld drie winkels, vijf keer van idee veranderen en tien minuten definitief twijfelen!
