Ik ga er eerlijk over zijn. De renovatie zorgt voor stress. Veel stress. Onze planning was in eerste instantie echt een pareltje. Ik meen het. Alles helemaal tot in de puntjes afgewerkt voor 1 juli en dan kon de pleisterman zich met tonnen enthousiasme op onze muren storten. In tussentijd konden wij -in een opgeruimde auto zonder duizend kasticketjes van de Gamma en het Bouwpunt, eindelijk degelijk gedoucht, de wenkbrauwen geëpileerd en niet meer gevolgd door een stofwolk- als twee deftige dames richting de winkel trekken om op het duizendste gemakje te soldenshoppen voor een vaatwas, een oven, een dampkap, tien ton verf en hopelijk nog wat vloer.
Niet dus he. De pleisterman hebben we noodgedwongen moeten verzetten omdat de elektriciteit en sanitair op zich lieten wachten en nu zijn we gepromoveerd tot ‘Duracell’-familie eersteklas. Ergens along the way kwam ik zonder auto te zitten waardoor we enkele maanden enkel nog Janice haar bestelbusje hebben. Dat zal betekenen dat ik haar elke dag afzet aan het station, dan naar huis rij, dan mijn papa oppik, dan naar de verbouwing rij, continu mijn mails check, af en toe wat telefoontjes pleeg naar klanten, nadien mijn papa weer thuis afzet, Janice weer ophaal aan het station, mezelf douche, snel eet, en begin aan mijn eigen freelancewerk. Tussendoor speel ik ook taxi voor kleine, onbenullige dingen. Zoals het zoveelste bakje schroeven gaan halen (één der duizend soorten, that’s right) of drie tubes TEC 7 (hoeveel kléuren bestaan daar overigens in? Ik kreeg bijna een crisis toen ik voor het rek stond.)
Het voelt soms als een driedubbele shift. Vooral nu we gestart zijn aan de pogingen om enkele gyprocwanden op poten te zetten (haha!). Ik dacht dat ik er wel klaar voor was. Ik was enkele weken voordien gepromoveerd tot heer en meester in het bekijken van gyproc-tutorials (bij deze een speciale ode aan Gamma en Youtube). Janice had netjes alles uitgerekend in haar befaamde excel en we wisten perfect hoeveel stuks we nodig hadden van alles. We waren dus ingedekt. Not.
Wat er allemaal mis kan gaan bij het plaatsen van gyprocwanden:
- Je vergeet gewoon de helft van de wanden. Of je pakt per ongeluk een plafondplaat voor de muur zodat er zich tekorten opstapelen.
- Je hoort wel van iedereen dat er OSB achter de gyproc moet, maar besluit dat dat te duur is. Tot je de gyprocplaat effectief in handen hebt en denkt: “hier gaat geen enkel van mijn mooie kadertjes aan vast blijven hangen”. Een dag later sta je weer in de winkel voor 50 platen OSB, moet je plots kiezen welke dikte je wil en zie je de rekening nog meer slinken.
- Gyprocplaten tegen de muur? Koud kunstje. Ware het niet dat je nu dus dubbel werk moet verrichten gezien er eerst OSB tegen de muur komt en dan pas gyproc.
- Vijf minuten niet nadenken? Da’s vijf centimeter van een metalen profiel te veel afknippen. Which means: onbruikbaar. Which means: let’s go to the winkel. Again.
- Een plaat van bijna 2 meter tegen de muur vijzen is eigenlijk solo onmogelijk. Je moet minstens met twee zijn. En dus moeten Janice of ikzelf altijd iemand lastig vallen om te vragen of hij/zij wat wil helpen met onze toekomstige muur.
- Het is millimeterwerk. En laat dat vervelend zijn in een huis waarvan geen enkele muur waterpas staat. Ons huis is de toren van Pisa. Ik meen het.
- De helft van de platen moeten verzaagd worden. De helft van de OSB ook. Conclusie: op den duur kom je materiaal tekort. Hupla, weer naar de winkel!
- Lessen ‘gyprocplafonds’ bleken nog moeilijker. Want mijn armen zijn duidelijk te kort. En ook al hadden we van die toffe hulpsteuntjes, toch vielen die wel niet altijd op de grond zeker, als wij daar met twee met een gyprocplaat op ons hoofd in de lucht stonden?
- Gyprocplafonds met aluminium frames in een plafond met potten en balken? Haha. #shootmenow
- Als de papa’s samen een gyprocplafond beneden in de living steken met aluminium frames en we houden ze ongeveer 11 minuten niet in het oog, zit er een gat van ongeveer vijf centimeter doorsnee in onze slaapkamervloer voor ‘meer houvast’.
- Gyproc vreet vijzen zoals lady & de vagebond pasta verorbert. Volgens mij zitten we nu al aan zo’n 850 vijsjes en het feestje is eigenlijk bijlange nog niet gedaan.
- Onze vriendjes zijn de liefste vriendjes. Met veel helpende handen terwijl we enkel eten in return kunnen aanbieden (en soms een pak crisis).
Bottomline:
Ik weet niet hoe het met andere individuen en hun voorliefde voor gyproc staat, maar voor mij mag er stilaan een einde aan komen. We zetten zo’n plafond per halve dag. En bij deze vind ik ons huis eigenlijk echt veel te groot. (Ok nee, misschien niet. Hihi. Who am I kidding.)
