’t Is zo ver. Ik sta scherp. Ik voel het ook echt. Mijn aangelegde renovatieschrift (jawel! zo’n dik A4-boek met plaksels en duizend wazige notities) is al voor 1/4de gevuld en ik wil effectief mee zijn met alle technische dingen die er moeten gebeuren. Google is momenteel mijn beste vriend en ik leer dagelijks dingen bij. Effectief nuttige dingen. Dingen zoals de verschillende soorten crepi. Of welke dikte inzake isolatie ideaal is voor de buitenmuren (en leuk voor je budget). Waar je qua isolatie het meeste uithaalt inzake de EPC-waarden. En dat er muren kunnen zijn waar zout in zit doordat ze vroeger stallen waren voor de beestjes. Mààr dat zout vocht kan vasthouden. En onze fantastische muur dus ook. (That’s right: wij hebben blijkbaar een boerderij in disguise gekocht. Daarzie, newsflash).
Ik verander dus stilaan een beetje in een renovatiemaniac. Lees ook: “Janice, bel jij nog eens naar ramen-meneer nummer vier?” of “Janice, heeft aannemer nummer vijf al een offerte gestuurd?” (Sorry Lievens. Binnenkort krijg je pizza).
Kortom: ik sta scherp. Mede ook omdat ons huidige huurhuis in Hasselt vorige week verkocht werd. Met veel champagne. En wij hier dus op 1 augustus met onze valiesjes richting ons veld moeten wandelen. Het zou dus heel plezant zijn mocht er dan een kookgelegenheid zijn. En optioneel een douche en een WC ofzo. Dat zou ik wel heel fijn vinden. Als optie nummer twee kunnen we nog steeds in een kartonnen doos gaan wonen tussen onze kerselaren, maar ik prefereer misschien toch optie 1.
